Wednesday, 24 October 2012

An Open Letter to Dr Anuruddha Padeniya and others


An Open Letter to Dr Anuruddha Padeniya and others
Dear Drs
First I must say that I am just an ordinary member of FUTA, a member in the periphery and the following ideas are my personal views. Hence they have nothing to do with FUTA’s official views. Further, I address you by your names, as I still believe the majority of the GMOA will never endorse the role you have been playing so far and continue to play, especially regarding the FUTA struggle.
In reading your recent statements at the last stage of the FUTA trade union action, I got really shocked. For more than three months we campaigned for our demands, facing innumerable difficulties ranging from mudslinging to death threats. Our salaries were not given and we were threatened to be sacked.  We went to the people making them aware of our demands; wrote a number of articles explaining the root causes of our demands and their national importance; conducted many media briefings; organized various protest activities culminating in a long march and a mega rally. We are proud that we could gain the support of many media personnel and networks, students, political parties and civil society organizations, respective citizens, other trade unions, and the general public. I think it is not wrong if I say that the FUTA struggle was the “talk of the town” for the past three-four months. Above all, we are proud that we could bring the topic of education crisis in Sri Lanka to the forefront of public debate in present Sri Lanka. Despite the criticisms and allegations leveled against the FUTA struggle, its members showed a great commitment and dedication to this cause and, I hope history will give due respect to our struggle.
The government found your statements useful to come up with the excuse that they could not meet our demands. The government media highlighted your statements spicing them up with their usual hate speech. However, these are not the worst effects your statements have had on our struggle. Your statements badly affected the public respect and credibility we had won and that is what I am really worried about.  During a period of more than three months, our members worked hard to gain that respect and credibility; they went from town to town meeting the public and talking to them; collected signatures; went through financial difficulties; walked miles and miles; became targets of humiliation, insults, mudslinging, and hate. In spite of all these obstacles we faced, FUTA succeeded in gaining the public support, respect and credibility. FUTA, in a sense, became a hope to people concerned about education and the future of this country.  The worst effect of your sudden appearance in the scene and irresponsible statements was the degeneration of this public opinion. Although, fortunately, the vicious forces were not smart enough to highlight this factor and make use of it against FUTA at that crucial moment, unfortunately it had a clear impact on the public mind.        
It is really unfortunate to know that you have understood FUTA’s demand for a ‘special category’ (I personally believe FUTA should have avoided this word ‘special’, which caused much debate. In fact, the word ‘separate’ would have worked better in bringing the necessity into attention.) in such a parochial way. FUTA’s demand for including university academics in a ‘special category’ has a history of its own.  In brief, it came out during   the FUTA trade union action last year, just as a mechanism to make it possible for the government to meet some of our demands. It has nothing to do with any idea of ‘superiority’ over any other profession as you have understood (or as you have made an issue out of it as a result of being manipulated by some other forces.) FUTA’s demand for a ‘special category’ came out as a solution to some of the practical problems the government had always been bringing up when it comes to solving our problems (or a solution to their nice way of ignoring our demands).
Dear Drs, as a proud member of FUTA I must say, my union which has a clear vision and commitment towards its social responsibility has never and will never promote any idea of ‘superiority’. In fact, especially during the period of trade union action it clearly promoted quite the opposite in practice: the image of a simple and down to earth, professional that can reach and share the sentiments of  the ordinary people, which is very well embodied by our president and many of our leading members. We are not dreaming of living like a superior group in this half-rotten country in which all the democratic values are being violated openly everyday and in which people are waiting for a  hope. This is a country where corrupt politicians and their idiotic sons, smugglers, drug dealers, murderers, and all kinds of anti-social elements are privileged as ‘special’ beings. In that case, if you are against a particular group being privileged as ‘special’, you should first of all set into war against this ‘special’ group but not against the FUTA demand for a special/separate category which was suggested just as a mechanism to overcome practical problems.
Many of us have come from ordinary family backgrounds and we are honest and sincere to our roots. It is funny that you think a group of ‘ordinary people’ are campaigning for ‘a special identity ’, collecting signatures from other ‘ordinary people’ in this country! But the ordinary people we met on the streets understood our simple message in a simple way. They were clever enough not to make this simple point too complicated; or they were not hypocritical to make an issue out of nothing; or they were not manipulated by a hidden force behind them to do so.      
It is very clear that either you have not clearly understood FUTA’s demand, or you just appeared in the scene merely to work out a given contract. Both the hastiness you showed and the particular moment you entered the scene prove the latter, as I understand. The way you have acted is not expected of a office bearers of a trade union, specially a trade union of respective professionals, but not even from a responsible average citizen.  
Among many a disappointing factors surrounding us, in this country, both health care and education systems are still in a position we can be proud of. They have contributed immensely to our society by making the nation healthy, educated, and empowered; placing it among the top in some of the human indices. In addition, they have played an important and historical role in maintaining and assuring social justice in this country.
All the FUTA demands, including the much debated demand for a ‘special’ category, synthesize into one final and broad vision i.e. saving state (funded) education, including the state university system.  By reducing this greater and broader social appeal just to a matter of ‘superiority-inferiority’, you did a bad mistake (or you were manipulated to do that ‘mistake’, perhaps). It was so pathetic that you were not only insensitive to the broader social implications of the FUTA struggle but messed it up at the eleventh hour by violating even the primary ethical code between trade unions.
As I have already mentioned, a vast majority among us are products of free education and the state university system. Directly addressing the conscience of its members and making them conscious of their social responsibility is one of the great impacts the FUTA struggle has made on its membership. Although they were “defeated” with the support of people like you, now they are stronger than ever and will continue to fight for their cause. We all know that a vast majority of GMOA members are also products of free education and the state university system. Although they lack good leadership with a view, philosophy, responsibility, and conscience as we in FUTA have, we strongly believe they will come forward soon and move beyond their ‘leaders’. We have a beautiful dream of fighting in solidarity with a future GMOA led by genuine leaders; fighting in solidarity for a better future in this country rather than fighting over fruitless ‘superior/inferior matters’.
Regards
SS

Friday, 19 October 2012


නුඹ තවම අප දෙස බලා සිටිනවා නොවෙද?
සුබ ගමන් පැතූ ඔය මදහස
තවම වියැකී නෑ නේද?

නොනැවතුණු ගමනකි
නිම නොවූ සටනකි
අතරමග නැවතුමකි
දුෂ්කරම මොහොතකි

නේක වෙස් රැගෙන එන අපහාස නිගාබස්
උසුළු විසුළු ද අවමන්
දරා ගන්නට සවිය දෙන්නේ
නුඹේ දිදුලන දෑසයි දියණියේ
හෙටක් ගැන බලාපොරොත්තු දල්වා
අප දෙස බැලූ නුඹේ දිදුලන දෑසම
මේ ගමන හැර නොයන
එකම එක සවියයි දියණියේ

මහ දවල් හිරු ගිනියම් ව වැගිරුන  ගාලු පාරේ
නුඹ සමග එළඹි ගිවිසුම රකිමි දියණියේ.....
පැය ගණන් දින ගණන් සති ගණන්
සෙක්කු සාකච්ඡා නැතිව
එකම නිමේෂයකදී

කරදහියක් මත නොව
හදවතින් එළඹී ගිවිසුම රකිමි
අන් සියලු ගිවිසුම්වලට ඉහළින්

T ෂර්ට් එකේ නොව
තියුණු සැතකින් ගැඹුරින් ලියාගත් හදවතේ
ලොකු හයේ ඉලක්කම

ඇස් පියල්ලක් යට බරට දැනෙන කඳුලක්ව
උල් සැතක් මෙන් හිතේ ඇවිලී ඇවිලී වද දෙන
ගිවිසුම දරා ඉමි දියණියේ

නොනැවතුණ ගමනකි
නිම නොවූ සටනකි
හෙට දිනන පැතුමකි
ඒ සොඳුරු මොහතකි

හෙටත් අප දෙස බලා සිටිවා නොවෙද දියණී
සුබගමන් පතන ඔය මදහස
හෙටත් නගනවා නොවෙද දියණී

(සේයාරූ - සිතුමිණි රත්නමළල)

Sunday, 14 October 2012

ඔබට යන්නම ඕනෑ නම් ඔබ යන්න ඉතින් වෙන්වී මේ අරගයේ පුරා රැඳුනු ජවයත් අරගෙන........


 

(මෙය අපැහැදිලි සටහනකි. ලිවීමට පටන්ගත්තේ ෆුටා වර්ජනය අත්හිටවුදා රාත්‍රියේය. එතැන් සිට වරින් වර ලිවීමි. එය සංස්කරණය කිරීමට උත්සාහ කළත් නිරර්ථක බව වැටහින. එනිසා එලෙසින්ම තබමි.)

මිනිසුන් යම් සටන් පාඨයක් වටා එකතුව එය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නේත් , වැඩ කරන්නේත් හුදෙක් තාර්කිකව එය පැහැදිලි වන නිසා පමණක් නොව ඒ සමග අනුරාගිකව ( මෙහි අනුරාගික යන වචනය මා යොදන්නේ passionate යන වචනය සඳහාය) බැඳෙන නිසා ද බව ෆුටා වර්ජනය අත්හිටුවීමට ගත් තීරණයෙන් පසු ලැබුණු ඇතැම් ප්‍රතිචාරවලින් හොඳට ම පැහැදිලිය. එවැනි ප්‍රතිචාරවලට මා සහ තවත් කිහිප දනෙකු  ලියූ ප්‍රතිචාර ද අනෙක් අතට එය ම සනාත කිරීමකි. එනිසා එවන් ප්‍රතිචාරවලින්  යම් සිත් රිදුමක් යමෙකුට ඇති වී නම් පළමුව සමාව අයදිමි. ඔබේ කර්කශ හා නිර්දය විවේචනත්, ඒවාට අප කිහිප දෙනෙකු දැක් වූ ඊට ම නොදෙවෙනි ප්‍රතිචාරත් යන දෙක ම අවසන් වශයෙන් පෙන්නුම් කරන්නේ ඔබත් අපත් ෆුටා අරගලය සමග කෙතරම් අනුරාගික බැඳී සිටියේද යන එක ම කරුණයි. මා සිතන ලෙස මෙතෙක් ෆුටා අරගලය ලබා ඇති ලොකු ම ජයග්‍රහණය ද මෙයයි. දේශපාලනික වශයෙන් නිර්වින්දනය කරනු ලැබ, පොදු සමාජ අවකාශයන් හකුලනු ලැබ, ස්වආත්ම වන්දනය ආගම බවට පත් කරනු ලැබ, පරිභෝජනය අනන්‍යතාව බවට පත්කරනු ලැබ, සකල සියලු මානව සහ ජිවන අයිතිවාසිකම් ‘දේශප්‍රේමයට’ බිලි දෙනු ලැබ, ඇති සමාජයක පොදු සටන්  පාඨයක් වටා මෙතරම් අනුරාගික ලෙස බැඳුනු මිනිසුන් පිරිසක් එක් කිරීම මෙවැනි කාලයක දේශපාලන ආශ්චර්යයකි. ෆුටා අරගලය පරාජය විනැයි යන්න මා පිළි නො ගන්නේ පරාජය භාරගැනීමට ඇති නොකැමැත්ත නිසා නොව  එහි ජයග්‍රහණයන් ඉස්මතු කිරීම එහි ඉදිරි ගමනට අත්‍යවශ්‍ය වන නිසා ය.

අපි මුලින් පටන් ගනිමු. ෆුටා යනු කුමක්ද? ෆුටා යනු සාමාජික ආචාර්ය සංගම්වල එකතුවකි.  මේ ආචාර්ය සංගම්වල සාමාජිකයන් මුලික වශයෙන් තමන් අයත් වන වෘත්තීය සමිතියේ සාමාජිකත්වය ලබාගෙන ඇත්තේ සිය වෘත්තීය ආරක්ෂාව සහ අයිතිවාසිකම් තහවුරු කරගැනීමේ අභිලාෂයෙනි. ‘ෆුටා’ යනුවෙන් ඉතා පහසුවෙන් තනි වචනයකට ගොනු කර පාවාදීමේ කතන්දර ගොතන බොහෝ දෙනා  අමතක කරන කරුණ නම්, 4000 ඉක්මවන එහි සාමාජිකත්වයේ ඇති විවිධත්වයයි; ඒ සාමාජිකත්වය එක පෙරමුණකට ගෙන එන්නට ෆුටා සමත් වූයේය යන කාරණයයි. විශේෂයෙන්ම තම වෘත්තීය අයිතිවාසිකම්  යන්නට ඍජුව “අදාළ නොවන”, සාමාජිකයා සහ සංගමය අතර ගිවිසුමට ඍජුව “අදාළ නො වන”, සටන් පාඨයක්  වටා ෆුටා සිය සාමාජිකත්වය පෙළගැස්වූයේය යන  කාරණයයි. රජයේ පාර්ශ්වයෙන් එල්ල වූ මූලික විරෝධය සහ විවේචනය ද මේ අදාළ නොවන ක්ෂේත්‍රයට ඇතුළුවීම පිළිබඳව විය. ෆුටා ඉල්ලීම් යට දේශපාලනය අරමුනක් තිබේය යන විවේචනය මතුව ආවේ ද 6% ඉල්ලීම නිසා මිස අනෙකුත් ඉල්ලීම් නිසා නොවේ. සමහර දෙනා විවේචනය කරන ආකාරයට 6% සටන් පාඨය යනු වැටුප් වැඩිකර ගැනීමේ “යටි අරමුණ” වෙනුවෙන් ජනතා ආකර්ෂණය ලබා ගැනීම සඳහා ඉදිරිපත් කළ අයිසින් සටන් පාඨයක් නම්, එය සාමාජිකයන් සහ සංගම් අතර පැවතිය යුතු  රහස් කුමන්ත්‍රණයකි. වෙනත් ලෙසකින් කිවහොත් “ අපි 6% කියල අයිසින් එකක දානවා ඒක ඒ තරම් සීරියස් ගන්න එපා” යනුවෙන් එකඟතාවක් පැවතිය යුතුය. එහෙත් ෆුටා සාමාජිකයන් මේ “අයිසින් එක” වෙනුවෙන් මාස තුනක් කටු කෑවේය. “අයිසින්” එක අයින් කරමු යයි කිසිවෙක් කිවේ නැත. සත්‍යය නම් ෆුටා සාමාජිකයන් 6% සටන් පාඨය තම ජීවිතවල කොටසක් කරගත් බව ය.  මේ පිරිස මාස තුනක් පුරා වැටුප් රහිතව, එක් අරමුනක් වෙනුවෙන් වැඩ කළේය; රැස්වීම්, පාගමන්, අත්සන් එකතු කිරීමේ ව්‍යාපාර, වැනි නොයෙකුත් ක්‍රියාකාරම් සංවිධානය කරමින් ඒවාට සහභාගී වුවේය. මේ සහභාගී වූ අය කවුද? චින්තන ධර්මදාස වරක් ලියා තිබුනේ ඔහුට විශ්වවීද්‍යාල අචාරයවරුන් මතක තිබුනේ පොදු පෙරමුණට ඡන්දය දෙන ලෙස පත්තරවල ඇඩ් දාන පිරිසක් ලෙස බවයි. චින්තනගේ අදහසටත් වඩා දරුණු ලෙස විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන් පිළිබඳව ෆුටා සභාපතිවරයාම මීට වසර ගණනාවකට පෙර ලියූ ලිපියක් ද අරගල කාලය තුළ “සොයාගනු” ලැබිණ.( මේ ගැන මුලින්ම සඳහන් කළේ නලින් ද සිල්වා විසිනි. උත්ප්‍රාසත්මක කරුණ නම් එම ලිපියේදී නිර්මාල් නලින් ද සිල්වාගේ රැකියාව අහිමි කිරීමටත්, ඒ පිළිබඳව ආචාර්ය සංගමය අනුගමනය කළ පිළිවෙතටත් එරෙහිව පෙනී සිටීමය. නලින් ද සිල්වාට පසු උසස් අධ්‍යාපන ඇමතිවරයා එය මාධ්‍යවේදීන්ට ඉදිරිපත් කළේය.) ෆුටා සාමාජිකයන් යනු උපන්ගෙයි විප්ලවවාදීන් පිරිසක් නොවේ. මේ මජර සමාජයේම ජිවත් වන පිරිසකි. මාස තුනක කාලය තුළ  ෆුටා එහි සාමාජිකත්වය වෙනස් කළේය. එය නව පරපුරක් බලගැන්වූ සහ පුහුණු කළ මාස තුනකි. අප සමාජයේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය බිඳවැටීමේ එකම හේතුව ඉහලින් එන මර්ධනය පමණක් නොවේ. තිබෙන අවකාශය හෝ භාවිත කිරීමට පුරවැසියා ඉදිරිපත් නොවීම ද ඒ සඳහා බලපාන ප්‍රධාන කාරණයකි. විශ්වවිද්‍යාල දේශපාලනිකරණය සහ ස්වාධිනත්වය සම්බන්ධයෙන් ගත් විට ද මෙකරුණ මෙලෙසින්ම අදාළ ය. උදාහරණයක් ලෙස පීඨ සභා සහ සනාතන සභාවලට විශ්විද්‍යාල පරිපාලන ව්‍යුහය තුළ සැලකිය යුතු බලතල හිමිය. ඒවාට යම් බලපෑමක් කළ හැකිය. එහෙත් ශෝචනීය කරුණ නම් තීරණ ගැනීම කිහිප දෙනෙකුට පවරා බොහෝ දෙනා නිහඬව සිටීමය. බොහෝ විට හැමදාමත් ඒවායේ කථික තරඟ පැවැත්වෙන්නේ සුපුරුදු කථිකයන් කිහිප දෙනෙකු අතර පමණි. බහුතරයක් කට අරින්නේ අතරමගදී ලැබෙන කේක් කෑල්ල කෑමටත් තේ එක බීමටත් පමණි. එහෙත් මේ අරගලයේ ප්‍රතිපලයක් ලෙස විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන් අතරින් නව පරම්පරාවක් ඉදිරියට පැමිණ ඇත. ඔවුන් විසින් ඇති කරනු ලබන බලපෑම පිළිබඳව පුරෝකථනය කිරීමට දැන්ම ඉක්මන් වැඩි වුවත්, එක දෙයක් පැහැදිලිව ප්‍රකාශ කළ හැකිය. එනම්, මේ අරගලය පුරා ක්‍රියාශීලිව සිටි බොහෝ තරුණ ආචාර්යවරියන් සහ ආචාර්යවරුන් යළි සේවයට යනු ඇත්තේ මෙයට පෙර සිටි පුද්ගලයන් ලෙසම නො වන බවයි.

අනික් වැදගත් කරුණ වන්නේ මේ අරගලය තුළ දී  ෆුටා තම සාමාජිකත්වය අතර ගොඩනැගූ සහයෝගිතාවයි. පාවා දෙන්නන් අතලොස්සක් හැරුණු විට ෆුටා සාමාජිකයෝ තමතමන් අතර වන නිහඬ ගිවිසුමකින් මෙන් එක්ව බැඳී ගත්හ. ඔවුහු එකිනෙකා අතර සංවාදයක් ගොඩනගා ගත්හ. එය ඔවුන්ටම තම සමාජ වගකීම පිළිබඳ  ස්වයංවිවේචනාත්මක ඇගයීමකට අවස්ථාව විවර කළේය. මෙය වැදගත් වන්නේ ආකල්පමය වෙනසක් සඳහාය. උදාහරණයක් ලෙස ෆුටා විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ වැටුප් පිළිබඳව ඉදිරිපත් කළ මූලික තර්කයක් වූයේ පවතින වැටුප් තල නිසා බඳවාගැනීමේ සහ රඳවාගැනීමේ ගැටළුවක් පවතින බවය. මෙහි දී මතුකළ එක් ප්‍රධාන කරුණක් නම් ඒ වැටුප් තල තරඟකාරී නොවන බවය. මෙය සම්පුර්ණ සත්‍යයකි. එහෙත් දැනටත්මේ ප්‍රශ්නය තිබියදීම බොහෝ දෙනා විශ්වවිද්‍යාල අචාරයවරුන් ලෙස සේවය කරන්නේ ඒ වෘත්තියට ඇති කැමැත්ත නිසාය. වැටුප් තල වෙනස් කළ පමණින් ආචාර්යවරුන්ගේ ගුණාත්මකභාවය ඉහළ යන්නේ නැත. මගේ අදහස නම් දැණුම සොයායාම, නිෂ්පාදනය කිරීම සහ බෙදාහැරිම පිළිබඳ ලාලසාවකින් තොරව විශ්වවිද්‍යාල අචාර්යවරයා යන වෘත්තීයට යමෙකුට සාධාරණයක් කළ නොහැකි බවයි. සැබවින්ම එය විකල්ප ජිවන විලාසයක් සමග බැඳී තිබේ. උදාහරණයක් ලෙස ඉහළ වැටුපක් ලැබෙන නිසා පමණක්, එය පවතින පරිභෝජනවාදී සමාජයේ ගැඹුරටම කිමිදීමට අවස්ථාවක් උදා කරදෙනු ඇතැයි සිතා විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරයෙකු ලෙස බැඳීමට යමෙකු තීරණය කළහොත් එවැන්නෙකුගෙන් එම වෘත්තියට සාධාරණයක් ඉටු වන්නේ නැත. එනිසා විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරයා යන විකල්ප ජිවන විලාසය බලාත්මක කිරීම හා එය ඉදිරියෙන් තැබීම ද වැටුප් තල තරඟකාරීව ඉහළට ගෙන ඒම තරමට ම වැදගත්ය. ෆුටා අරගලයේ ඉදිරිපෙළ ක්‍රියාකාරීන් බොහොමයක් සිය ජිවන භාවිතයෙන්ම මේ විකල්ප ජිවන විලාසය ප්‍රවර්ධනය කරන්නන් බව මගේ නිරීක්ෂණයයි.  ඔවුන් හා උරෙනුර ගැටී සටන් කළ නව පරම්පරාවේ තරුණ ආචාර්යවරුන් වණික් මහැදුරන් වෙනුවට තම වෘත්තියේ ආදර්ශරුප ලෙස මේ ජිවන භාවිතය ඉදිරියට ගෙන යතොත් එය ෆුටා අරගලය ලැබූ අමිල ජයග්‍රහණයක් වනු ඇත. මේ අරගලය  තුළ දී ඒ සඳහා ඉඩකඩ විවර වීමම වැදගත් දෙයකි.

වර්ජනය පැවති කාලයේ ෆුටා සහ පොදුවේ විශ්විද්‍යාල පිළිබඳව ඉදිරිපත් වූ  විවේචනවලට කර්කෂ ප්‍රතිචාර දැක්වුවද (සැබවින්ම එවන් තත්වයක් යටතේ කළ යුතු නිවැරදිම දෙය එයයි) ඒ  ඇතැම් විවේචනවල සත්‍යතාවක් ඇති බව අප නිහතමානිව පිළිගත යුතුය. ඔහු ඒවා ඉදිරිපත් කළ විලාශය සහ අවස්ථාව ගැන එකඟ විය නොහැකි වුවත් මාලින්ද සෙනෙවිරත්න වැනි අය ඉදිරිපත් කළ දේවල අප සංවාදයට ලක් කළ යුතුමය. උදාහරණයක් ලෙස අපගේ විශ්වවිද්‍යාල පද්ධතියේ බුද්ධිමය දරිද්‍රතාව සහ අකාර්යක්ෂමතාව පිළිබඳ විවේචන අපට බැහැර කළ නො හැකිය.මෙහිලා සම්පත් හා ප්‍රතිපාදන ඌණතාව පිළිබඳ ගැටළු ඇතත්, විශ්වවිද්‍යාල ස්වාධිනත්වය පිළිබඳ කාරණයේදී මෙන්ම මෙහිදීද තිබෙන සම්පත් ආශ්‍රයෙන් උපරිමය කරනවාද යන ප්‍රශ්නය අප අවංකව සිතා බැලිය යුතුය. අනෙක් අතට මේ සිටින පරම්පරාවම ගැන බලාපොරොත්තු තබා ගන්නවා විනා, විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන් අඟහරු ලොවින් ආනයනය කිරීමට ද නො හැකිය. අපේ අරගලය මෙතැන් සිට ඉදිරියට යායුත්තේ අප තුළ ඇතිවිය යුතු වෙනස   කුමක්ද යන්න ද ඇතුළත්ව මිස, බාහිර වැරැද්ද පමණක් උලුප්පා දක්වමින් නොවේ. වෘත්තීය ගරුත්වය යනු වැටුප් පරිමාණය පමණක් නොවේ, මිනිසුන් අප පිළිබඳව දරන ආකල්පයද වෘත්තීය ගරුත්වයට ඇතුළත්ය. ඒ ආකල්පයට බලපාන්නේ අපගේ චර්යාවයි. ෆුටා යනු තවත් GMOA එකක් නොවන බව තහවුරු කිරීම අප ඉදිරියේ ඇති අභියෝගයකි. ෆුටා අරගලයේ වැදගත් ජයග්‍රහණයක් සේ මා දකින්නේ සිතන මතන නව තරුණ ආචාර්ය  පරපුරක් ලංකාවේ විශ්වවිද්‍යාල පද්ධතිය පිළිබඳව ඇති විවේචනවලට අභිමුඛ කිරීමය.  ඔවුන් අතරින් ඉදිරියට පැමිණි ඇතැමුන් ස්වේච්ඡාවෙන් ඒවාට මුහුණ දෙමින්, පිළිතුරු සපයමින් ඒවා සමග ගැටෙනු ෆුටා අරගලය තුළදී නිරීක්ෂණය කළ හැකි විය. ෆුටා අරගලය එවන් විවේචනලට භාවිතයෙන් පිළිතුරු දිය හැකි ඉදිරිපෙළක් නිර්මාණය කිරීමේ පදනම දමා තිබේ.

මා මෙතෙක් ලිවේ ෆුටා අරගලය එහිම සාමාජිකත්වය සම්බන්ධයෙන් ගත් විට එයට කරන ලද බලපෑමය.  අපි දැන් වෙනත් ක්ෂේත්‍රයකට මාරු වෙමු. එනම් ආචාර්යවරුන් හා ශිෂ්‍යයන් අතර සම්බන්ධයයි. ඉතා පැහැදිලිව ෆුටා අරගලය එතෙක් ආචාර්යවරයා සහ ශිෂ්‍යයා අතර පැවති සම්බන්ධය විපරිවර්තනයට ලක් කළේය. යා දෙක නොරත රත ෆුටා අරගලයේදී පෑහුනේය. නොසැලකිය යුතු තරම් සුළු දෙනෙකු හැරෙන්නට සිසුන් මෙහිදී “ආචාර්යවරුන්ගේ අරගලයට” තමන් “පාවිච්චි කළා” යයි සිතන්නේ නැත. (මෙය ආචාර්යවරුන්ගේ අරගලය ලෙස හැඳින්විමම බරපතල වරදකි. ඇතැම් විට සමහර සිසුන් පවා අපි සර්ලගෙ අරගලයට සහයෝගය දුන්නා යයි කීම පිළිබඳව මම කිහිප වරක්ම සිතා ඇත්තෙමි. වැටුප් ඉහළ දැමීමේ ඉල්ලීම හැරුණු විට 6% ඉල්ලීම මෙන්ම විශ්වවිද්‍යාල ස්වාධිනත්වය හා නිර්දේෂපාලනිකරණය ඇතුළු අනික් ප්‍රධාන ඉල්ලීම් ඍජුව ම ශිෂ්‍යයන්ටත්, පොදුවේ මහජනයාටත් අදාළ ඉල්ලීම්ය. 6% අයිසින් එකක් යයි කියන අය විශ්වවිද්‍යාල ස්වාධිනත්වය පිළිබඳ ඉල්ලීම අයිසින් එකක් යයි නොකියන්නේ ඇයි? වැටුප් පිළිබඳ ඉල්ලීම වුව හරයාත්මක වශයෙන් ගත් විට විශ්වවිද්‍යාලවල අනාගතය සම්බන්ධ වුවක් වන අතර එනයින් ජාතික වැදගත් කමකින් යුතු ඉල්ලීමකි.) සිසුන් සහ ආචාර්යවරුන් බෙදා පාලනය කිරීමේ පිළිවෙත මින් පසු එතරම් පහසු වනු ඇතැයි මම නොසිතමි. අනෙක් අතට මෙය වැඩමුළු, දේශන, සම්මන්ත්‍රණ ගනණාවකින්වත් ඇති කළ නොහැකි තරමේ සංවාදයක් මේ දෙපිරිස අතර ඇති කළේය. සිසුන් අපගේ තීරණ හා ක්‍රියාමාර්ග ඍජුව විවේචනය කළ අවස්ථාවලදී දැක්වූ ස්වාධිනත්වය සහ නිර්භීතභාවය ආස්වාදජනකය. අපගේ විශ්වවිද්‍යාලවල බුද්ධිමය සංස්කෘතියක් පෝෂණයවීමට ඇති ප්‍රධාන බාධාවක් වන්නේ  ඉගෙනුම්-ඉගැන්වීම් ක්‍රියාවලිය තුළදී සිසුන් මේ ස්වාධිනත්වය සහ නිර්භීතභාවය පෙන්නුම් නොකිරීමය.ආචාර්යවරයා බුද්ධිමය කුසීතයෙකු වන්නේ අභියෝගයක් නැති ශිෂ්‍යයා ඉදිරියේය.ඉදිරියේදී  පන්ති කාමරය තුළදීත් මේ ස්වාධිනත්වය සහ නිර්භීතභාවය සිසුන් කෙරෙන් ප්‍රකට වෙතොත් එයද මේ අරගලයෙන් ලද මහඟු ජයක් වනු ඇත. විශ්විද්‍යාල ශිෂ්‍යයා පිළිබඳව විශේෂයෙනුත්, විශ්වවිද්‍යාල පිළිබඳ පොදුවේත් අපකීර්තිමත් චිත්‍රයක් මවා පෑමට බොහෝ දෙනා යොදා ගන්නා නවකවදය වැනි නිශේධනීය කරුණු පිළිබඳව නයි-පොළොන් අන්තවල නොසිට සාධනීය සංවාදයක් මගින් පිළිතුරක් සෙවීමත්, මේ ඇතිකරගත් යහපත් සම්බන්ධය වැඩිදුර වර්ධනය කිරීමත් ගුරු-සිසු දෙපක්ෂයේ ම වගකීමය. අනෙක් අතට විවිධ මත දරණ සිසුහු මේ අරගලයේදී එකට වැඩ කළහ. අන් මතය කෙසේ හෝ යටපත් කොට තම මතය දිනවීමේ  ශිෂ්‍ය දේශපාලනයේ යල්පැනගිය ක්‍රමවේදය වෙනුවට තම මතය මත ශක්තිමත්ව දෙපා තබාගෙන අනෙකා සමග සංවාද කිරීමේත්, පොදු අරගලයකදී එක්ව වැඩ කිරීමේත් අත්දැකීම ඔවුන් ලබන්නට ඇත. සමස්තයක් ලෙස අපගේ විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍ය ප්‍රජාවට සංවාදප්‍රිය එහෙත් ශක්තිමත් ශිෂ්‍ය ව්‍යාපාරයක් ලෙස එකට බැඳී ඉදිරියට යාමේ මාවත විවර වී තිබේ. කෙටිකාලීන ගොඩ වැඩි කරගැනීමේ කෝණයෙන් නොබලා දිර්ඝකාලින ප්‍රතිපල සලකන්නේ නම් ශිෂ්‍ය ව්‍යාපාරය විසින් මේ ස්වර්ණමය අවස්ථාව මග නොහැරිය යුතුමය.   

තෙමසකට අධික කාලයක් දිග්ගැස්සුණු වර්ජනය අත්හිටවීමට ෆුටා ගත් තීරණය පාවාදීමක් ලෙස අර්ථකථනය කිරීමට පෙර අප ඒ වර්ජනය සිදුවූ සමාජ දේශපාලන වටපිටාව සැලකිල්ලට ගත යුතුය. රටෙහි ප්‍රබල විපක්ෂයක් නැත. වර්ජනය පැවති කාලයේදීම පැවැත්වුණු ආසන්නතම මැතිවරණ දෙකෙන්ම ආණ්ඩුව ජයග්‍රහණය කළේය. වංචා, දුෂණ, අක්‍රමිකතා, මර්දනය පිළිබඳ දහසකුත් එකක් චෝදනා පැවතියත් ආණ්ඩුව තවමත් ප්‍රබලය. ෆුටා අරගලයට මහජන සහය ලැබුණු බවත් ඡන්දය දීමෙන් ෆුටා අරගලයට විරුද්ධවීමක් අදහස් නොවන බවත්   සැබෑවකි. එහෙත් තම පාලනයට එරෙහි ප්‍රබල අභියෝගයක් නොපෙනෙන තත්වයක් තුළ කවර ඉල්ලීමක්වත් ලබා දීමට ආණ්ඩුවකට බලකෙරෙන්නේ නැත. ෆුටා අභියෝග කළේ එවැනි ආණ්ඩුවකටය; වරක් නිර්මාල් කීවාක් මෙන් තමන්ගේ හිසට ඉහළින් කපුටෙකුවත් ඉගිලිය යුතු නැතැයි සිතන තරමට බලයෙන් මත්ව සිටින පාලනයකටය. ෆුටා අරක නොකළේය, මේක නොකළේය, ජාතිවාදයට අභියෝග නොකළේය, යනාදී “විශ්ලේෂණ” ඉදිරිපත් කරන්නන් සියලු දෙනාට මග හැරෙන්නේ පශ්චාත් යුධමය ලංකාව තුළ මෙතෙක් දියත් කළ අභියෝගාත්මකම අරගලය ෆුටා අරගලය බවයි. එය දේශපාලනික මෙන්ම මතවාදීමය ජයග්‍රහණයකි. එය නිර්වින්දිත සමාජයක් වැරෙන් සෙලවූ අරගලයකි. කුහක නොවන ඕනෑම කෙනෙකුට, ගොබෙල්ස් මාධ්‍ය ජාලයකටත්, සංවිධිත මර්දන යාන්ත්‍රනයකටත්, මුහුණ දෙමින් ෆුටා ගෙනගිය අරගලයේ සමාජ දේශපාලනික වැදගත්කම අවතක්සේරු කළ නො හැකිය. ෆුටා සිය ඉල්ලීම් සියල්ල දිනා ගත්තේ නැති බව ඇත්තය. නමුත් ෆුටා මතය පැරදවීමට කිසිදු උත්සාහයකට හැකිවුයේ නැත. ගණන් හිලව් නැති ලියවිල්ලක් වුව අත්සන් කිරීමෙන් ෆුටා මතය පිළිගැනීමට ආණ්ඩුවට සිදු විය. ප්‍රතිපත්තිමය කරුණුවලට ඇඟිලි ගැසීමට වෘත්තීය සමිතිවලට අයිතියක් නැතැයි දැඩිව කියා සිටි ආණ්ඩුවක්, නාමිකව හෝ කැබිනට් පත්‍රිකාවක් අනුමත කළේය.

අනෙක් කරුණ නම් ෆුටා සාර්ථකව අධ්‍යාපන ප්‍රතිපත්ති හා ප්‍රතිපාදන පිලිබඳ සටන් පාඨය ලංකාවේ දේශපාලන කරළියට ගෙන ඒමය. ආණ්ඩුව කැමති වුවත් නැතත් ඉදිරි මැතිවරණවලදී අධ්‍යාපනය පිළිබඳ වැඩපිළිවෙල ඉදිරියට එනු ඇත. ඉන්දියාවේ පක්ෂවල මැතිවරණ පොරොන්දු අතරට අධ්‍යාපනයට ද.දේ.නි.යෙන්  6% වෙන් කිරීමේ පොරොන්දුව එක්වුයේ නිකම් නොවේ.  ඒ පිළිබඳව ගෙනගිය උද්ඝෝෂණවල ප්‍රතිඵලයක් වශයෙනි. පා ගමනට විපක්ෂ නායකයා සහ වෙනත් පක්ෂ නායකයන් සහ පාක්ෂිකයන් එක්වීම ෆුටා දේශපාලනීකරණය වීමක් ලෙස සරල ලෙස තේරුම් ගත් බොහෝ දෙනාට වෙනස්ව සත්‍ය වශයෙන්ම සිදු වුයේ එහි අනෙක් පැත්තයි. එනම් ලංකාවේ දේශපාලන අවකාශය ෆුටාකරණය වීමයි. සටන් පාඨයක්  අයිති කරගෙන සිටීමෙන් එය ජයග්‍රහණය කරන්නේ නැත. අයිතිකරගෙන බදාගෙන සිටීම ගැන කරදර වෙන්නේ එය දිනනවාද නැද්ද යන්නට වඩා එනිසා තමන් පැවතීම වැදගත් කොට සලකන්නේ නම්ය. වැදගත් වන්නේ සටන් පාඨයේ  අයිතිය නොව එය පැතිරවීමයි. 6% සටන් පාඨය සිය පාක්ෂිකයාට පැතිරවීම රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතාම භාර ගන්න විට ෆුටා එක නෑ නෑ ඒක අපිම කරන්නම් යයි කිවයුතු නැත. ඉතා නිවැරදි ලෙස ෆුටා නියම මොහොතේදී ලංකාවේ දේශපාලන අවකාශයට අධ්‍යාපනය පිළිබඳ ගැටලුව ඇතුළු කොට තිබේ. සමහරවිට ඊළඟ මැතිවරණයකදී පරණ යුද ජයග්‍රහණ තුරුම්පුවට ඉහළින් එසවෙන තුරුම්පු ආසියා එය වීමට හොඳටම ඉඩ විවර වී තිබේ. අප වැඩ කළ යුත්තේ එය අනිවාර්යයක් කිරීමටය.

මේ සියල්ල ලියූ පසු මට මතකයට එන්නේ ෆුටා වර්ජනය නැවත්වීම පිළිබඳව කනස්සල්ල පල කළ මොරටුව සරසවියේ සිසුවෙක් කියූ කතාවකි. මා මුලින් ද  කිවූ ලෙස ඔහු මේ අරගලය සමග කෙතරම් අනුරාගිකව බැඳී සිටියේද යන්න ඔහු දිගින් දිගටම කළ ප්‍රශ්න කිරීමෙන් මොනවට පැහැදිලි විය. මගේ මතකයේ හැටියට ඔහු ඇසුවේ “ඔය ලොකු ලොකු ගුණාත්මක කතා වැඩක් නෑ ප්‍රමාණාත්මකව කියන්න ලැබුණු දේ මොනවද කියලා” යන්නය. මෙයින් මට හැඟී ගිය දෙයක් නම් දැන් දැන් අපේ චින්තනය මැනේජ්මන්ට්කරණය වෙමින් ඇති බවකි. ඒ කියන්නේ අපි හැමදේම පිළිබඳව කළමනාකරණයේ භාෂාවෙන් සිතන්නට ආරම්භ කර ඇති බවකි. මා අසා ඇති ආකාරයට නම් ප්‍රමාණය ගුණය බවටත් ගුණය ප්‍රමාණය බවටත් පරිවර්තනය වේ.

Saturday, 29 September 2012

අටවැන්නාගේ භූමිකාව හෙවත් විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ සටන

ප්‍රියන්ත ෆොන්සේකා

පසුගිය වසරේ අවසන් මාසයේ කොළඹ ලයනල් වෙන්ට්ඩ් රංගශාලාවේ රංගගත කෙරුණු එක්තරා වේදිකා නාට්‍යයක් මහත් ප්‍රේක්ෂක ආකර්ෂණයක් දිනාගන්නට සමත් විය. ඒ නම් රෙජිනල්ඩ් රෝස් නමැති ඇමරිකානු රචකයා විසින් ’12 Angry Men’ නමින් රචනා කරන ලදුව, වේදිකාවේ, ගුවන් විදුලියේ, ටෙලිවිෂනයේ හා සිනමාවේ, ඒ ඒ ස්වරූපයන්ට ගැලපෙන ලෙස නිපදවුණු කෘතියේ ‘දොළහක්‘ නමැති සිංහල පරිවර්තනයයි. අතුල පතිරණ විසින් මෙරට වේදිකාවට නිපදවා තිබුණු මෙම නිර්මාණය සිංහලයට නගා තිබුණේ සමන් පුෂ්ප ලියනගේ විසිනි.
මංගල දර්ශනයෙන් පසුව, ප්‍රජාව අතර ප්‍රචලිතව ගිය ‘දොළහක්‘ හි බොහෝ පසු දර්ශන සඳහා සතුටුදායක සහභාගිත්වයක් දක්නට ලැබිණ. අද්‍යතන වේදිකා නාට්‍ය රංගන ශිල්පීන් අතර දක්ෂතා පෙන්වා ඇති සහ කැපී පෙනෙන ලෙස නැග එමින් සිටින රංගධරයින් 12 දෙනෙකු එක්ව පුරා පැය දෙකක් මුළුල්ලේ වේදිකාව මත දිග හරින නාටකයේ ප්‍රබලත්වයත්, ඒ ගොඩ නංවා ඇති අපූර්වත්වයත් හැරුණු කොට කෘතියේ පෙළ විසින් සාකච්ඡාවට ගැනෙන කාරණාවේ තිගස්සවන සුළු ආකර්ෂණ ගුණයත් මේ සඳහා වන ප්‍රේක්ෂක එක්වීම ඉහළ යෑමට බලපා ඇති ප්‍රධාන කරුණු ලෙස හඳුනාගත හැකි ය.
පසුගිය ජූලි මාසය ආරම්භයත් සමග වත්මන් ශ්‍රී ලාංකික දේශපාලන හා සමාජ කතිකාවේ නැවුම් හැරවුම් ලක්ෂයක රුව පහළ කරමින් විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්ය සමිති සම්මේලනය දීප ව්‍යාප්ත වැඩ වර්ජනයකට එළැඹි අතර බැලූ බැල්මට සිය වැටුප් සහ දීමනා සඳහාම වෙතැයි පෙර අරගල කෙරෙහි වන සුලභ දොස් නැගුම සපුරා වෙනස් මගකට හරවමින් සමස්ත රාජ්‍ය අධ්‍යාපනයේ සුරැකුම පෙරට ගෙන ආ මෙම අරගලය සඳහා ද බුද්ධිමත් මහජන කොටස්හි කැපී පෙනෙන ආකර්ෂණයක් හඳුනාගත හැකි විය. දළ ජාතික නිෂ්පාදිතයෙන් සියයට හයක මුදලක් රාජ්‍ය අධ්‍යාපනය සඳහා වෙන් කොට නිදහස් අධ්‍යාපන අයිතීන් සුරක්ෂිත කරන ලෙස රජයට බල කෙරුම අරගලයේ මූලික සටන් පාඨය වී තිබේ. විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන් විසින් දියත් කරන ලද්දේ වුව එය තෘතියික අධ්‍යාපනයට සීමා නොවී ප්‍රාථමික අධ්‍යාපනයේ සිට උසස් අධ්‍යාපනය දක්වාම වන අර්බුදවලට විසඳුම් ඉල්ලන සටනක් බවට පත්ව තිබේ.
වේදිකාව මත දිගහැරී ‘දොළහක්‘ නාට්‍යය නිපදවාගත් ආකර්ෂණ ගුණය හා සමාන කම්පිත ආකර්ෂණයක් හා ප්‍රබලත්වයක් සමාජ වේදිකාව මත ‘රඟ දැක්වෙන‘ (හෝ රඟ දැක්වීමට බල කර සිටි) ආචාර්යවරුන්ගේ අරගලය විසින් ද හිමි කරගෙන ඇත. සමාන ලෙසම, ආරම්භක මොහොතෙහි නාටකයේ අට වැනි ජූරි සභිකයාගේ භූමිකාව ‘ෆූටාව ‘ විසින් රඟ දක්වා ඇත. මෙම ලියවිල්ලෙහි අරමුණ ‘දොළහක්‘ හා අරගලය සසඳමින් සරල තෘප්තිකර සටහනක් හරහා කරුණු පෙළ ගැස්වීම නොවේ. පුද්ගල හෘද සාක්ෂිය පිළිබඳ ප්‍රබලව ප්‍රශ්න කරමින් නාට්‍යයේ අට වැනි ජූරි සභිකයා (විශ්වජිත් ගුණසේකර ගෙනෙන භූමිකාව) සමස්ථ ජූරි සභාවකට එරෙහිව යමින් දියත් කරන ජයග්‍රාහී අරගලයට සමාන්තරව පොදු ජන හෘද සාක්ෂියම යළි යළිත් ප්‍රශ්න කරමින් අනවරත අරගලයකට පෙරට එන ෆූටාවේ භූමිකාව පිළිබඳ ඇගයීමක යෙදීම ය. එසේම භයානක හා ප්‍රශ්න නොකෙරෙන සමාජ වටපිටාවක පෙරට ආ සටන් සගයින් හා භෞතිකව එක්ව නැගෙන්නට ලියුම්කරුට නොහැකි අවස්ථාවේ වෙනත් ආකාරයකින් එයට දායක වීමට ය.
‘ෆූටාව‘ ලෙස මෙම ලිපියේ මවිසින් සඳහන් කරන්නට යෙදෙන විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ සමිති සම්මේලනය වූ කලී ලංකාවේ විශ්වවිද්‍යාලවල සංවිධානයව පවතිනා ආචාර්ය සංගම් සියල්ලෙහි මව් සංවිධානයයි. මෙයට දිගු ඉතිහාසයක් ඇත්තේ වී නමුත්, අවස්ථා කිහිපයක දී සිදුකර ඇති මැදිහත් වීම් හා නැගීම් කිහිපයක් හැරෙන්නට මෑතක් වන තුරුම එය හඳුනාගෙන තිබුණේ තරමක නිහඬ පිළිවෙතකින් වෘත්තීය ප්‍රශ්න කෙරෙහි යොමු වන සංවිධානයක් හැටියට ය. එහෙත් පසුගිය වසරේ තෙමසක් පුරා විහිදි දැවැන්ත වෘත්තීය අරගලයක් සංවිධානය කිරීම නිසාවෙන් ‘ෆූටාව‘ සටන් සංවිධානයක් ලෙස පෙරට එන අතර මෙම වසරේ එහි දිගුවකින් ඇරඹ වඩා ශක්තිමත් සටන් පාඨ ඔස්සේ පෙළ ගැසීම හා නොබිඳ පෙරට යෑම හේතුවෙන් දිවයිනේ ප්‍රධානතම වෘත්තීය සමිති සංවිධානයක් බවට පත් වන්නේ ය.
නවකයෙකු ලෙස ‘ෆූටාවේ‘ සටන් මග හා ගිය වර එක්වූ මොහොතේ සිට මා දුටුවේ අනෙකුත් වෘත්තීය සංවිධාන විමසද්දී වැඩිපුර දක්නට නොලැබෙන එක්තරා අපූර්ව ලක්ෂණයකි. ‘ෆූටාව‘ වූ කලී අනෙකුත් බොහෝ වෘත්තීය සංවිධාන මෙන් සෘජු දේශපාලන පක්ෂයක නියෝජිත සංවිධානයක් නොවීම ඒ ලක්ෂණයයි. ඒ හේතුව නිසාම එක්සත් ජනතා නිදහස් සංධානය, එක්සත් ජාතික පක්ෂය, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ, සිහළ උරුමය මෙන්ම නව පක්ෂයක් ලෙස ආ පෙරටුගාමී පක්ෂය ආදී පක්ෂ සමග කිට්ටු සබඳකම් ඇති ක්‍රියාකාරීන් එක් පෙරමුණක හමුවීම මෙහි දී සිදු වෙයි. විවිධාකාර දේශපාලනික මතාන්තර දරන්නන්ගේ ගැටීම් හේතුවෙන් මෙවැනි සංවිධානයක් ඉක්මණින් දියව යා හැකිමුත් විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරයාගේ සබුද්ධික බවට දෙස් දෙමින් ප්‍රජාතාන්ත්‍රික ලක්ෂණ පෙන්වමින් තවම ඒ පෙරට ගමන් කරනු පෙනේ. ක්‍රියාකාරී පෙර පෙළෙහි සිට පසුපස දක්වාම වන මෙම දෙදරා යා හැකි ස්වභාවය වටහා ගනිමින් මෙය මෙහෙය වන පෙරමුණ අසුන්වලට ඇගයීමක් ලැබිය යුත්තේ බිඳී යාම වළක්වා ගන්නා නිසාම නොව එසේ පවතිමින් ශක්තිමත් අරගලයක් ගොඩ නංවා ගන්නා නිසා ය.
දොළහක් නාට්‍යයේ අටවැන්නා තනිව නැගෙද්දී සෙස්සන්ට (විශේෂයෙන්ම දසවැන්නාට - ඩබ්ලිව්. ජයසිරිගේ භූමිකාවට) නුරුස්සන්නේ ද මෙම නිර්භය නැගීමයි. ‘උට ඉඩ දෙන්න එපා මේ එක එක විකාර අනිත් උන්ගෙ ඔළුවලට දාන්න‘ වැනි වදන් ඔහුට එරෙහිව නැගෙන්නේ එබැවිනි. විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරයින් ‘කාලකන්නින්‘ රැසක් බවට හඳුන්වා දෙමින් මෑතක උසස් අධ්‍යාපන අමාත්‍යවරයා සිදුකළ ප්‍රකාශය ද මෙම නුරුස්සන බව, නාටකයේ චරිතයට සාම්‍ය ලෙස ඔහු තුළින්ද පැන නැගෙන බවට සාක්ෂියකි. එසේම මා යට කී එකමුතු, ප්‍රජාතන්ත්‍රික සංවිධානයේ ප්‍රබලත්වයට බිය වූ බව ප්‍රකට වීමකි. ආචාර්ය අරගලය මෙහෙයවන්නේ ‘යූ. ඇන්. පී එකෙයි, ජේ.වී.පී එකෙයි, අර පෙරටුගාමි එකෙයි උන් ටිකක්‘ කීමෙන් ඔහු ද මෙම සංවිධානයේ වටපිටාව හඳුනාගෙන ඇති බව පෙනේ. (එහි එජනිස හා සම්බන්ද අයද සිටිනා බව කියන්නට ඔහු නොපෙළඹීම විග්‍රහ කිරීම අනවශ්‍ය යැයි සිතමි.)
ඔහු පවසන අයුරින් මෙය විපක්ෂ දේශපාලන පක්ෂ කිහිපයකම එකමුතුවෙන් මෙහෙය වෙන්නක් නම් මෑතකාලීන වෘත්තීය අරගල අතුරින් මේ සඳහා විශේෂ ස්ථානයක් නිතැතින්ම හිමි වේ. මක් නිසා ද යත්, බොහෝ අරගල, එක් පක්ෂයක් හා සබැඳි වෘත්තීය කණ්ඩායම් විසින් මෙහෙය වනු ලැබීම මෑත ඉතිහාසයේ සුලභ සිදුවීමක්ව තිබූ හෙයිනි. එසේමුත් ඔහු එය පෙන්වා දෙන්නේ ‘විරුද්ධවාදීන් පිරිසක්‘ සිදු කරන ‘අනවසර -නීති විරෝධී‘ කටයුත්තක් ලෙස ය. එහි නොකියවෙන කොටස විමසා බැලුවහොත් හැඟෙන්නේ, ‘ආණ්ඩුවෙ තීන්දුවලට එරෙහි අරගලයක් උනත් කරන්න නම් ආණ්ඩුවෙම වෙන්න ඕන!‘ වැනි ‘හතර බීරි‘ අර්ථයකි. ඔහුට අනුව ප්‍රජාතන්ත්‍රීය ලෙස, නීත්‍යානුකූලව පිළිගැනීමක් ඇති දේශපාලන පක්ෂ සමග ෆූටා සාමාජිකයින් සබඳතා පැවැත්වීම ද, ඒ පක්ෂ මේ අරගලයට අඩු -වැඩි වශයෙන් සහාය පළ කිරීම ද සිදු නොවිය යුතු, අපරාධකාරී ක්‍රියා ය.
නාට්‍ය වේදිකාවේ අටවැන්නාට එරෙහිව දසවැන්නාගේ නැගී ගෙන එන තර්ක හා සමාන මෙම මතාන්තර, නාට්‍ය ප්‍රේක්ෂාගාරය සිනාවෙන් පුරවා ලූ ලෙසම මහජන ප්‍රේක්ෂකාගාරයේ බුද්ධිමය ප්‍රේක්ෂකයා වෙත සිනහව කැඳවා ඇත‍. දොළහක් නාට්‍යයේදී නම් අටවැන්නාට එරෙහිව නැගෙන ප්‍රධාන භූමිකා කිහිපයක්ම (තුන්වැන්නා - ධර්මප්‍රිය ඩයස් / සිවුවැන්නා - ලක්ෂ්මන් මෙන්ඩිස්) හමුවන මුත් ආත්මීය හැඟීම් හෝ බුද්ධිමය තර්කනය මත පදනම් වන එකී චරිත දසවැන්නා ගෙනඑන හාස්‍යමය සමානත්වය ගොඩ නොනංවන බව පිළිගත හැක. මෙහිදී අමාත්‍යවරයාද කලබල වන්නේ ‘මගේ ගැරේජ් ටික අරෙහෙ මක බෑවෙනවා‘ කියමින් දසවැන්නා කෑ මොර දුන්නාක් වැනි තත්වයකිනි.
දහසය හැවිරිදි දරුවකු විසින් සිය පියා මරා දමා ඇතැයි යන සැකය මත පදනම්ව ඇසෙන නඩු විභාගයකින් පසු ජූරි සභිකයින් 12 දෙනෙකු ජූරි කාමරයට පැමිණෙන මොහොතින් දොළහක් නාට්‍යය ආරම්භ වෙයි. ලැබී ඇති සාක්ෂි හා තොරතුරු අනුවත්, නඩුවේ නීතිඥයින්ගේ තර්ක විතර්ක අනුවත් දරුවා මිනීමරුවා ය යන තීන්දුව ඉතා පැහැදිලි බව සියල්ලන්ගේ ම අදහස වේ. පහළ මාලයේ පදිංචිකරුවාගේ හා මාර්ගයෙන් අනෙක් පස ජීවත් වන ගැහැණියගේ සාක්ෂි මෙන්ම චූදිතයාගේ කට උත්තර හා පිළිතුරු දීම්වලින් ද ඒ පැහැදිලි වන බව කියමින් වහා ඔහු විදුලි පුටුවට යැවිය යුතු යැයි තීන්දු කොට පිටව යාම බහුතරයකගේ අවශ්‍යතාවයකි. ‘බේස් බෝල තරගය‘ සඳහා ගත් ටිකට්පත් අපතේ ගොස් තරගය බලන්නටද නොහැකි වෙතැයි යන බියෙන් වන සත්වන ජූරි සභිකයා, ‘ගරාජ මකබෑවෙන නිසා‘ දුවන්නට බලා සිටින දසවැන්නා, ‘පිපී ඉපිලෙන විළඳ පොරි‘ ගැන ලියා වෙළඳ දැන්වීමක් සදන්නට දත කන දොළොස් වැන්නා වැනි පිරිසක් අත ඔසවා චන්දය දී මේ කාමරයෙන් පිටව යන්නට පෙරුම් පුරද්දී අටවැන්නා විමසන්නේ එකම එක පැනයකි. අයෙකු මිනීමරුවෙකු කොට විදුලි පුටුවට යවන්නට අත එසවීම යනු අති නිවැරදි කරුණු මත පදනම්ව ගත යුතු තීරණයක් නොවේද යන්න ඒ පැනයයි. තනිව නැගී එකොළොස් දෙනෙකුට එරෙහිව යමින් ඔහු ගෙනෙන තර්කයට උදව්වට ගනු වස් මුලින්ම ඔහු තුළද ඇත්තේ අපැහැදිලි සැක සංකා කිහිපයකි. එහෙත් ක්‍රමිකව හා ප්‍රබලව ගොඩ නැඟෙන විරෝධතා ඉදිරියේ කරුණු ගොණු කරද්දී සැක සංකා පසුබිමෙහි වන බිඳිය නොහැකි කරුණු එකින් එක දිගහැරෙන්නට ගනියි. තර්කයෙහි ප්‍රබල බවත් සූක්ෂම හා විචක්ෂණශීලී විමසා බැලීමත් නිසා අටවැන්නාගේ අදහසෙහි සිතා බලන්නට යමක් වන බව පෙනී යන්නට පටන් ගනියි. එහෙත්, එරෙහි එකොළොස් දෙනා පෙළ සැදී ඔහුගේ මතය පිළිගන්නේ නැත. ස්වාත්මීය කාරණාවන්හි සිට පන්තිමය විරෝධතා දක්වාත්, තර්කයේ සිට පිළිගත හැකි මූලයන් දක්වාත් විහිදයන විවිධාකාර මතිමතාන්තරවල එල්බ සිටින සෙසු පිරිස සිය හිස මත නැගෙන ප්‍රශ්න එකිනෙක ගෙන අටවැන්නාට යොමු කරයි. අයෙක් ඒ තාර්කික පදනමකින් ගෙනෙද්දී ඇතමෙක් වෛරයෙන් සිය මතය ගෙන දමා ගසති.
එකිනෙක පිළිවෙලට ලිහා තබමින්, බුද්ධිගෝචර ලෙස ප්‍රතිපක්ෂයට මුහුණ දෙමින් යන අටවැන්නාගේ ගමනට කෙමෙන් නමවැන්නා, එකොළොස් වැන්නා, පස්වැන්නා එක් වන අතර ඒකමතික තීරණයක් ඉල්ලා සිටින විනිසුරු අසුන වෙත ඉක්මණින් යා නොහැකි පසුබිමක් නිර්මාණය වන්නට පටන් ගනිමින් නාටකීය ස්වභාවය උච්චස්ථානය කරා නැගෙයි.
නාට්‍යය හා පෙනෙන සරල සබඳතා කිහිපයක් නිසාවෙන් මෙම සාකච්ඡාවට ‘දොළහක්‘ කැඳවාගෙන ආ මුත් ෆූටා හි අරගලය එම සීමාවල පමණක් නොරඳන බව පැහැදිලි කිරීම අනවශ්‍ය ය. එක් අතකට මෙම මහජන වේදිකාවේ නාට්‍යය, ‘දොළහක්‘ හි සිදුවීමට වඩා කිහිප ආකාරයකින් බරපතල ය. එසේම නාට්‍යයේ චරිත මෙන් දෙන ලද පිටපතෙහි දෙබස්වලින් හා රංග විධානවලින් සීමා කෙරෙන රාමුවක මේ නොපැවතීම ද සරල ලෙස පෙනෙන මුත් භයානක ය. අනෙක් පැත්තෙන් ෆූටා අරගලය පෙනී සිටින්නේ අපැහැදිලි තීන්දුවකට එරෙහිව නොව පැහැදිලිව හඳුනාගත හැකි අමනෝඥ තීන්දුවකට එරෙහිව ය. රටක අනාගතයේ නිශ්චිත දිශානතිය පූර්ණ ලෙස තීන්දු කෙරෙන්නේ එම රට විසින් අධ්‍යාපනය වෙත යොමු කරන වැය මත බව පැහැදිලි කිරීමට වෙනත් සාක්ෂි කැඳවීම් හෝ විතර්කන සොයා යෑම් අනවශ්‍ය ය.
මෙහිලා විදුලි පුටුවට යවන්නට නියම කොටගෙන ඇති ‘නිදහස් අධ්‍යාපනය‘ නමැති චූදිතයාට එරෙහිව ඇසුණු නඩුවක් නොවූ අතර කිසිවිට එහි ජූරි සභිකයන් ලෙස පෙනී සිටීමට ෆූටාවට හෝ පුරවැසි සංවිධානවලට ආරාධනා නොලැබුණි. තත්‍ය ලොව රංගනයේ ෆූටා භූමිකාව ප්‍රබල ලෙස වෙනස් වන්නේ ජූරියක් නැති නඩුවක චූදිතයාට එරෙහි තීන්දුව ප්‍රශ්න කරන ස්ව-කැඳවන්නකු වී ඇති නිසා ය. ඔහුට කරුණු දක්වන්නට මනාව සකස් කළ වේදිකාවක් තිබුණේ නැත. වෙනත් සාමාජිකයින් (දසවැන්නා හැර!) පෙනෙන්නට සිටියේ ද නැත. තමන් විසින් ම නැගී වේදිකාවක් තනාගෙන නඩු තීන්දුව ප්‍රශ්න කිරීමේ අභීත තීන්දුවට ෆූටාව පිළිවිසියේ ය.
නමවැන්නා, එකොළොස්වැන්නා හා පස්වැන්නා නැගී ආ විලසින් ගුරු සංගම්, ශිෂ්‍ය සංවිධාන, වෘත්තීය සමිති ෆූටාව හා සිටගත් අතර සබුද්ධික පුරවැසි ප්‍රජාවේද එකතුවෙන් නාටකය වරෙක රැඳුණු ‘හයට හය‘ මධ්‍ය ලක්ෂයේ, අරගලයද මේ වන විට රැඳී ඇති බව මාගේ විශ්වාසය යි.
ලයනල් වෙන්ට්ඩ් රඟහලේදී නාටකයේ ඉතිරි අර්ධය රඟ ගත වූ සැටි මට හොඳින් මතක ය. තරගය අහිමි වේයැයි බියෙන් හත් වැන්නා සිය අදහස වෙනස් කළ අතර, අනිත් උන්ගේ අත් එසවෙන දෙස බලා දොළොස් වන ‘ඇඩ්වර්ටයිසින්කාරයා‘ සිය මතය හකුලා ගත්තේ ය. අවසන් තර්කය ද සාර්ථක ලෙස බිඳ වැටෙද්දී සිවුවැන්නා නිහඬ වූ අතර, ආත්මීයව ප්‍රශ්නය දෙස නොබලන ඥාණය පහළ වත්ම තුන්වැන්නා පරාජය භාර ගත්තේ ය. හාස්‍ය රසය නිබඳව ගෙනා දසවැන්නා පිටව ගියේ ‘තොපි ඔක්කොම අපතයො, ඕන එකක් කරගනියව්‘ කියමිනි.
දැන් අප ඉදිරියේ සිටින්නේ ද මෙම කණ්ඩායමයි. පිටපතක් නොමැති බැවින් නිසි තැන නිසි දෙබස මෙපිරිස නොකියනු ඇත. තරග අහිමි වෙතැයි බියෙන් ස්වාර්ථය රැක ගන්නට තැත් දරන්නෝ, විළඳ පොරි මෙන් අධ්‍යාපනයද ‘ඇඩ්‘ දමා විකුණන්නට බලා සිටින ‘ ඇඩ්වර්ටයිසින්කාරයෝ‘ හා වෙළෙන්දෝ, තමා දන්නා දෙය හා ඔළුවට දමාගත් හෝ දමන දෙය (රූපවාහිනියෙන්, ලේක්හවුසියෙන් හා ගුවන් විදුලියෙන් ඇතුළු) තර්කානුකූල සත්‍යය යැයි සිතන්නෝ, ආත්මීයව පාලක පක්ෂය හා බැඳී සිටින්නෝ ඒ භූමිකාවල වෙති. එහෙත් දෙබස්වලින් ‘තොපි සේරම අපතයෝ‘ වැනි වදන් කියමින් පෙරමුණේ සිටින්නේ දසවැන්නා පමණි. (හා එම භූමිකාවේ වෙනත් වේෂයන් පමණි.)
දැන් එළඹෙමින් පවතින්නේ කූටප්‍රාප්තියයි. එනිසාවෙන් නිශ්චිත දිශාවක් සොයා පෙරට ඇදෙන ෆූටා අරගලයේ ඉදිරි සටන වඩා තීරණාත්මක වනු ඇත. ‘පහළට - ඇතුළට‘ අනින ලදැයි කියා පෙරට ගෙනා, දරුවා පාවිච්චි කළැයි කී යතුරුතළ පිහියේ සිට සියලුම කැපෙන සුළු ආයුධ තවමත් විරුද්ධ පාර්ශවිකයින් අත ඇති අතර කොයි මොහොතක වුව ඒ භාවිතයට ගෙන නඩුවට විරුද්ධවාදියෙකු නැතැයි ද, තීන්දුව ඒකමතිකයැයි ද ‘විනිසුරු‘ ට දැනුම් දෙන්නට පිරිස මාන බලන්නට ඉඩ ඇත. පෙර දිනක ෆූටා සභාපතිවරයාගේ රථයේ රෝදයට යටින් තබන්නට ගෙනෙන ඇණයද ඒ ආයුධ පෙට්ටියේ පැත්තක තිබූ එකකි.
සෙස්සන්ට සිය අදහස නිවරැදි බව කියාදෙන්නට ‘දොළහක්‘ හි අටවැන්නා කොර ගසමින් වේදිකාව වටා ඇවිද ගියේ ය. අවශ්‍ය තැන්වල අනෙකාගේම තර්ක පදනම් කර ගනිමින් ඒ දිග ගොස් එහි ප්‍රති තර්කය නිවැරදි බව අනෙකාට පෙනෙන්නට ඉඩ හැරියේ ය. වරෙක නිහඬ විය. තවත් වරෙක ප්‍රවේගකාරීව හා ප්‍රවේශම් සහගතව වදන් ගොණු කළේ ය.
‘ෆූටාව‘ ටද සිය තර්කයේ ඇති නිවැරදි බව සෙස්සන්ට පසක් කරන්නට පාගමන් සම්පූර්ණ කරන්නට සිදුවනු ඇත. ඒ රට වටා ගොසිනි. තර්ක හා සංවාද හරහා සිය මතයෙහි ප්‍රබලත්වය ඒත්තු ගන්නන්නට සිදුවනු ඇත. සරල හාස්‍යය නිෂ්පාදනය කරන ප්‍රතිවාදී තර්ක මග හැර, නිහඬවී එවැනි මතයන්හි ඇති මන්දබුද්ධික බව ජනයා වටහා ගනිත්ම නිසි තන්හි ප්‍රවේශම්ව වදන් ගොණු කළ යුතුව ඇත.
අරගලයේ මුල් කාර්තුව පුරාම විශිෂ්ට ලෙස ෆූටාව මෙය ඉටු කළේ ය. මෙතෙක් අප රට නොවූ විරූ ලෙස අන්තර් ජාලය හරහා සමාජ සබඳතා ජාල වෙත ප්‍රවේශ වෙමින් ජනතාව වෙත පණිවුඩය සන්නිවේදනය කළේ ය. ෆේස් බුක් අඩවි, බ්ලොග් අඩවි, ෆූටා පුරවැසි යූ-ටියුබ් නාලිකාව මෙම පණිවුඩ පද්ධතියේ ප්‍රබල හා සක්‍රීය මෙවලම් විය. ආචාර්ය නිර්මාල් රන්ජිත් දේවසිරි, දඹර අමිල හිමියන් හා ආචාර්ය මහීම් මෙන්ඩිස් වැනි කිහිප දෙනෙකුගේ ප්‍රකාශවලින් ප්‍රවෘත්ති සංස්කාරකවරයාගේ හිතුමනාපයට (ඔහුගේ නාලිකාවේ අවශ්‍යතා මත) පෙළ ගැස්වූ කොටස් හරහා සත්‍යය අර්ධව වටහාගත් ජනතාව යට කී පිරිසට අමතරව මහාචාර්ය නවරත්න බණ්ඩාර, ආචාර්ය ලියනගේ අමරකීර්ති, ආචාර්ය දීපිකා උඩගම, ආචාර්ය දනේෂ් කරුණානායක ආදීන්ටද පූර්ණව සවන් දෙමින්, දහස් සංඛ්‍යාත සාමාජික පිරිසක් හා සංවාදයේ යෙදෙමින් ඇත්ත තොරතුරු හා බැඳෙනු පෙනේ.
එහෙත් සමාජ සබඳතා ජාලයන්ට වඩා බොහෝ ප්‍රබල විද්‍යුත් නාලිකා හා මුද්‍රිත මාධ්‍යය භාවිත කරමින් නිදහස් අධ්‍යාපනයේ ‘විදුලි-පුටු‘ සම්ප්‍රාප්තිය නිවරැදි බව බහුතරය වෙත දනවන්නට ‘දසවැන්නා‘ ප්‍රමුඛ ප්‍රති-පිළ තවම බලවත් ය. තීරණාත්මක මොහොතේ මෙහෙයුම් පුළුල් දැක්මකින් හා නිසි එල්ලයකින් යුතුව යොමු විය යුත්තේ එහෙයිනි.
පුරා පැය දෙකක නාට්‍ය කාලය අවසානයේ දසවැන්නා ද නිහඬ වූ පසු තුන්වැන්නා වේදිකාවේ පෙර බිම තනි වෙයි. ඔහුට එරෙහිව පසු වේදිකාවේ සිටගන්නා අටවැන්නා නාට්‍යයේ අවසන් දෙබස් කණ්ඩය මෙසේ පණ ගන්වයි.
“ඒ ඔබේ දරුවා නෙවෙයි... ඒ වෙන කෙනෙක්. එයාට ජීවත් වෙන්න ඉඩ හරින්න!“
ප්‍රබල දෙබස අවසන නිහඬ මොහොතක් එළැඹේ. අවසන තුන්වැන්නා මෙසේ කියයි.
“නිර්දෝෂයි!!“
අවසන් මොහොතේ එරෙහිව නැගෙන්නාට ද ෆූටාව කිව යුතු සමාන දෙබස් කණ්ඩයකි.
“මේ ඔබේ පුද්ගලික දේපලක් නොවෙයි. මේ රටේ හෙට දවසේ අධ්‍යාපනයයි!! එයට නිදහස්ව පවතින්නට, එය නිදහස්ව ලබන්නට ඉඩ හරින්න!!!“
නාටකය ජයග්‍රාහී නිමාවකට ප්‍රවේශ වනු ඇත.

Sunday, 23 September 2012

ආණ්ඩුව විසින් රාජ්‍යය විනාශ කිරීම!



විශ්විද්‍යාල ආචාර්ය සමිති සම්මේලනය විසින් දියත් කරනු ලැබ ඇති වැඩවර්ජනය ගැන ලියැවුණු ලිපි පිළිබඳ ව ගූගල් සෙවුමකදී ලැබුණු ලයිස්තුවේ එක් ලිපියක මාතෘකාව ලෙස සඳහන් වුයේ “Government Destroying State- ලෙසයි. පසුව එහි සම්පූර්ණ මාතෘකාව “Government Destroying State-provided Education because it is ‘easier to control uneducated fools’ බවත්, ලයිස්තුවේ ඇත්තේ කෙටිකිරීමක් බවත් තේරුම් ගතිමි. එහෙත් දැන් ලංකාවේ සිදුවන ක්‍රියාවලිය තේරුම් ගැනීමේදී ඒ කෙටි කරන ලද මාතෘකාවට ද අර්ථයක් ඇති බව මට සිතෙයි.
සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේදී ‘රජය’ සහ ‘ආණ්ඩුව’ යන වචන සමාන අර්ථවලින් භාවිත වුවත් න්‍යායාත්මක ව ඒවා සැලකෙන්නේ එකිනෙකට වෙනස් සංකල්ප වශයෙනි. රාජ්‍යයට නිශ්චිත දේශසීමාව, ස්වාධිපත්‍යය, පුරවැසියන් හා ආණ්ඩුව යන මුලිකාංග අයත් වන අතර  ආණ්ඩුවට විධායකය, ව්‍යවස්ථාදායකය, සහ අධිකරණය යන ත්‍රිවිධ ආයතන ඇතුළත් වෙයි. මේ අනුව ආණ්ඩුව යනු රාජ්‍යයෙහි එක් අංගයක් පමණි. එය රාජ්‍යයේ ක්‍රියාකාරිත්වය පවත්වාගෙන යාම සඳහා ඇති නියෝජනයකි. එසේම රාජ්‍යය ස්ථිර වන නමුත් ආණ්ඩු තාවකාලික වෙයි. රාජ්‍යය අස්පර්ශීය, අදෘශ්‍යමාන වූවක් ලෙස ද, ආණ්ඩුව දෘශ්‍යමාන ආයතනයක් ලෙස ද සැලකෙයි. වෙනත් ලෙසකින් කිවහොත් ආණ්ඩුවක් යනු රාජ්‍යයට අයත් දේශසීමාව තුළ නිශ්චිත කාල සීමාවකට රාජ්‍යය වෙනුවෙන් එහි නෛතික අධිකාරිය පවත්වාගෙන යන ආයතනයයි. නූතන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අනුව ආණ්ඩුවක් බහුතර ඡන්දදායකයන්ගේ කැමැත්ත මත පත්කෙරෙන අතර විපක්ෂයෙන් නියෝජනය කෙරෙන්නේ ආණ්ඩුවට කැමැත්ත පළ නො කළ ඡන්දදායකයන්ය. එහෙත් පක්ෂ විපක්ෂ සියලු දෙනා පුරවැසියන් ලෙස රාජ්‍යයට බැඳී සිටින අතර, රාජ්‍යයේ ක්‍රියාවලිය පවත්වාගෙන යාම සඳහා බදු ගෙවීමට ද බැඳී සිටිති.
විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්ය සමිති සම්මේලනය මගින් මතු කොට ඇති කරුණු සාරාත්මක ව ගත් කළ සම්බන්ධ වන්නේ රාජ්‍යය සමගය. එය පටු ආණ්ඩු විරෝධයක් ලෙස අර්ථකතනය කිරීමෙන් ම ආණ්ඩුව, රාජ්‍යය සහ එහි පැවැත්ම ආණ්ඩුවට දෙවැනි වූවක් ලෙස සලකන බව පැහැදිලි ය. විශ්වවිද්‍යාල සහ පාසැල් යනු රාජ්‍යයේ ආයතන මිස ආණ්ඩුවේ ආයතන නො වේ. නමුත් ආණ්ඩුව, රාජ්‍යය සහ එහි පැවැත්මට ඉහළින් තම අභිමානය තබා ඇති බව පැහැදිලි ය. ඉහත ලිපියේ සඳහන් වන ආකාරයට මෝඩයන් සිටීම පාලනයට පහසුවක් බව ආණ්ඩුව සිතනවා වෙන්නට පුළුවන. එහෙත් ආණ්ඩුවේ ඒ ගණන් බැලීම “රාජ්‍ය විරෝධී” ගණන් බැලීමකි. මන්ද ශක්තිමත් රාජ්‍යයකට ශක්තිමත්, උගත් පුරවැසියන් අවශ්‍ය වන නිසාය. ඒ අනුව අවසන් වශයෙන් ආණ්ඩුව රාජ්‍යයේ බලය පිරිහීමට ලක්කොට අසමත් රාජ්‍යයක් බවට පත්කිරීමේ කාර්යය ඉටු කරන්නෙකු බවට පත් වෙයි.   
විශ්විද්‍යාල ආචාර්ය සමිති සම්මේලනයේ සටන්පාඨය ලෙස ඉදිරිපත් වී ඇති “රාජ්‍ය අධ්‍යාපනය රැක ගනිමු” යන්න සැබවින්ම අර්ථාන්විත ය. අධ්‍යාපනය රාජ්‍යයට අයිති කාර්යයක් වන්නේ සුබසාධන අර්ථයකින් පමණක් නොවේ. එය රාජ්‍යය සතු බලය තහවුරු කිරීමේ සහ පවත්වා ගෙන යෑමේ ප්‍රමුඛ කාර්යයක් ද වන නිසාය. අන්තෝනියෝ ග්‍රාම්ස්චි රාජ්‍යයේ දෘෂ්ටිවාදීමය උපකරණ ලෙස පාසැල්, විශ්වවිද්‍යාල ආදිය හඳුනාගනියි. බැලූ බැල්මට පෙනෙන්නේ රාජ්‍ය විශ්විද්‍යාල විනාශ කිරීම සිය කාර්යභාරය ලෙස සලකන එස්. බී. දිසානායක මහතාත්, පාසැල් විවෘත කිරීම නොව වසා දැමීම සිය කාර්යය ලෙස සලකන බන්දුල ගුණවර්ධන මහතාත් ග්‍රාම්ස්චිට අභියෝග කර ඇති ආකාරයකි! ඒ අනුව ලංකාවේ රාජ්‍යයට දෘෂ්ටිවාදී මර්දන උපකරණ අවශ්‍ය නැත. සැබවින්ම මේ සිදුවෙමින් පවතින්නේ මුහුණත් සමග තරහ වී නහය කපාගන්නා රංගනයකි. අධ්‍යාපනය වැඩකට නැති සුබසාධන වියදමක් ලෙස සලකා එය ලාබ ලබන ව්‍යාපාරයක් බවට පත් කරන්නට යනවිට අනෙක් අතින් අධ්‍යාපනය හා රාජ්‍යය අතර ඇති සම්බන්ධය අභියෝගයට ලක්වීම නො වැලක්විය හැකි ය.    
එපමණක් නොව  සම්භාව්‍ය මාක්ස්වාදී ඉගැන්වීම්වලට අනුව රාජ්‍යය යනු මර්දන යාන්ත්‍රණයකි. මේ යාන්ත්‍රණයේ උපකරණ ලෙස නීති ක්‍රමයක්, නිලබල ක්‍රමයක්, සන්නද්ධ හමුදා, පොලීසිය, උසාවි, සිරගෙවල් සැලකෙයි. මේ සියලු ආයතන දේශපාලනීකරණය හා ආණ්ඩු-ප්‍රේමයට යට කිරීම මගින් සිදුවන්නේ රාජ්‍යයේ බලය පිරිහීමයි. මේ අනුව වත්මන් ආණ්ඩුව මාක්ස්ගේ න්‍යාය ද අර්බුදයට යවා තිබේ! 
මේ දිනවල ඉදිරියට දමා තිබෙන දේශප්‍රේමිත්වය සහ විදේශ කුමන්ත්‍රණ පිළිබඳ ප්‍රබන්ධවලට ද  මෙහිදී පිළිතුරක් ලැබෙයි. දේශප්‍රේමිත්වය සම්බන්ධවන්නේ ජාතිකත්වයට වන අතර එය රාජ්‍යට බැඳී තිබේ. නලින් ද සිල්වා ඇතුළු බොහෝ ඊනියා දේශප්‍රේමින් ආණ්ඩු-ප්‍රේමීන් මිස  දේශප්‍රේමින් නො වේ. ඔවුහු කෙතරම් ආණ්ඩු-ප්‍රේමින් ද යත් ආණ්ඩුව විසින් රාජ්‍යය විනාශ කිරීමේ ක්‍රියාවලියට උඩ ගෙඩි දෙමින් සිටිති. ආණ්ඩුව විසින් රාජ්‍යය විනාශ කිරීම දේශප්‍රේමයේ නාමයෙන් සුජාත කරන ඔවුහු රාජ්‍යයේ බලය පිරිහවන දේශද්‍රෝහීන්ය. ලෝකයේ මෑත කාලින සිදුවීම්වලින් පැහැදිලි වන්නේ  විදේශිය මැදිහත්වීම්වලට සැමවිට ම ඉඩ විවර වන්නේ රාජ්‍යය බල රහිත වූ විට බවයි. ඒ අනුව සැබවින්ම රාජ්‍යය දුර්වල කිරීම මගින් විදේශීය කුමන්ත්‍රණවලට පාර කපන්නේ ආණ්ඩුවයි.  
රාජ්‍යය යනු නැවක් නම් ආණ්ඩුව යනු එහි ප්‍රධාන නැවියා සහ  ඔහුගේ නිළධාරී පිරිස යයි කියමනක් තිබේ. දැන් ලංකාවේ සිදුවෙමින් පවතින්නේ ප්‍රධාන නැවියා සහ සෙසු නැවියන් විසින් නැව විනාශ කිරීමය! 

Tuesday, 11 September 2012

අපි බයද ...අපිව බය කරන්න පුලුවන්ද?


 

අපි අපගේ අරගලයේ තීරණාත්මක මංසන්ධියකට පැමිණ සිටිමු. මේ වනාහි අපගේ එකමුතුභාවය, ශක්තිය සහ කැපකිරීම පමණක් නො ව අපගේ මානව අභිමානය ද පරික්ෂාවට ලක්කෙරෙන මොහොත යි.  සියලු ආකාරයේ තර්ජන, ගර්ජන, බියවැද්දීම්, අපහාස, උපහාස, අවමන්, අවලාද සියල්ලට මුහුණ දෙමින් අපි ඉදියට ම ඇදුනෙමු. අපට එරෙහි ව ගෙනා සියලු තර්ක විතර්කවලට ඇති තරම් පිළිතුරු දුන්නෙමු; කුඩා දරුවෙකුට පවා තේරෙන තරම් සරල ව, විස්තරාත්මක ව, සන්සුන් ව,  කරුණින් කරුණ, සියල්ල පැහැදිලි කළෙමු. ඉතා ම නිහතමානී නම්‍යශීලි මිනිසුන් ලෙස යම් සාධාරණ එකඟතාවකට  පැමිණීම සඳහා  අවංක සිතින් සාකච්ඡාවලට සහභාගී වීමු; තවදුරටත් සහභාගී වෙමින් සිටිමු. ඉවසිලිවන්ත ව, විනයගරුක ව, නීතිගරුක ව, වගකීමෙන් යුතු ව අපගේ අදහස සමාජගත කිරීම සඳහා වෙහෙසුනෙමු.

අපට එරෙහි ව කළ හැකි සියල්ල රජය කළේය. අනේකාකාර චෝදනා කළේය. ව්‍යාජ බුද්ධි වේශධාරින්ගේ සිට කුලියට කුණුහරුප ලියන්නන් හා කියන්නන් දක්වා විවිධ විකට රූප කරලියට ගෙනාවේය. ජුදාස්ලා පෝෂණය කළේය. වැටුප් නවතා අපගේත් අපගේ දුවා දරුවන්ගේත් ජීවිත ආර්ථික අපහසුකම්වලට ලක්වනු දැකීමේ කාලකන්නි සතුට භුක්ති වින්දේය. (අප හාමතේ නො සිටි බව සැබෑ ය. එහෙත් මාසික වේතනයෙන්  හතර අතේ බැංකුවලට ගෙවීමට ඇති ණය වාරික ගෙවා ඉතුරු වන මුදලින් “විශ්වවිද්‍යාල කථිකාචාර්යවරයෙක්” යන නම යන්තම්  බේරාගෙන ජිවත්වන්නට කරන “සටන” ගැන දන්නේ අප ම පමණි. එලෙස ජිවත් වන අපට මාස දෙකක් වැටුප් නැතිව ජිවත් වීම යනු සැබවින් ම අපහසු දෙයකි. එහෙත් අප ඒ සියලු අපහසුකම් විඳදරා ගෙන නොසැලී සිටින්නට සමත් වූයෙමු.) අප රැවටීමට උත්සාහ කළේය. උගුල්වලට හසු කර ගැනීමට උත්සාහ කළේය. මෙකී නොකී සියල්ල කළ ද පලක් නොවීය.

දැන් ඔවුන් වියරු වැටි ඇති සෙයකි; සම්මත මානව සදාචාරයේ අවම කොන්දේසි පවා උල්ලංඝනය කරන තරමට වියරු වැටී ඇති සෙයකි; කෙක්කෙන් බැරි නම් කොක්කෙන් න්‍යාය ක්‍රියාත්මක කරන්නට යන සෙයකි.

ඔවුන් මෙතරම් වියරු වැටී සිටින්නේ ඇයි? රටේ අනාගතය පිළිබඳ  ප්‍රශ්නයක් මතු ව ඇති විටෙක එය සාධාරණව සලකා බලනවා වෙනුවට එය සිය ආත්මාභිමානය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් සේ ගෙන උමතුවෙන් මෙන් දොඩවන්නේ ඇයි? රටක පිළිගත් වෘත්තිකයන්   පිරිසක් නො ව අපරාධකරුවන් පවා  ආමන්ත්‍රණය කිරීමට යොදා නොගන්නා මට්ටමේ පහත් වචන භාවිත කරමින් තමතමන්ගේ නො හැදියාවේ සහ ග්‍රාම්‍යත්වයේ තරම ප්‍රසිද්ධියේ පෙන්වීමට තරම් ඔවුන් වියරු වැටි ඇත්තේ ඇයි?

අපි අපගේ අරගලයේ මෙතෙක් ගමන් මග කෙටි විමසුමකට ලක් කළ හොත් පිළිතුර ඉතා පැහැදිලි ය. රජය මුලින් ම අපගේ අරගලය ගැන සිතුවේ සරල ව ය. එය එතරම් දුර නො යනු ඇතැයි යන්න බලධාරීන්ගේ සාමාන්‍ය අදහස විය. තමන් දන්නා විශ්වවිද්‍යාල කථිකාචාර්යවරුන් කිහිප දෙනෙකුගේ මට්ටමෙන් සමස්තය ගැන ගණන් බැලීමක් කරන්නට යාම මෙහි දී ඔවුන් කරගත් බරපතල ම වැරැද්දයි. තම දෙපා ළඟ දැවටෙමින් සුවච කීකරු ව “කන්න දෙනවා නම් අපට බොන්න දෙනව නම් මොන කෙන්ගෙඩිය ද තව ඕන කියන්නේ” යන න්‍යාය සිය ජිවන පැවැත්ම කරගත් කවටයින් කිහිප දෙනෙකුගේ මට්ටමින් සමස්ත විශ්වවිද්‍යාල අචාර්ය සංහතිය ම මැනීමට යාමෙන් තමන් සිදු කරගත් වැරැද්ද තවමත් ඔවුන්ට තේරී නැති බවක් පෙනී යයි. නිහඬ ව තම ශාස්ත්‍රීය ජීවිතයට මුල් තැන දී කටයුතු කරන කීර්තිමත් ජ්‍යෙෂ්ට ආචාර්ය මහාචාර්ය  පරපුරක් මෙරට සිටින බව ඔවුන්ට මගහැරී ගියේය.  එසේ ම තම ශාස්ත්‍රීය වගකීම මෙන්ම සමාජීය වගකීම ද පිළිබඳ සංවේදී නව පරම්පරාවක් විශ්වවිද්‍යාලවල අචාර්ය මණ්ඩලය නියෝජනය කරන බව ද ඔවුන්ට මග හැරී ගියේය. තනතුරු, වරදාන, වරප්‍රසාද, නොව මනුෂ්‍ය අභිමානය වැදගත් කොට සලකන, තර්ජන, ගර්ජන බියවැද්දීම් ඉදිරියේ ප්‍රතිපත්ති පාවාදීමට සූදානම් නැති ගැහැනුන් සහ පිරිමින් මේ පරම්පරා දෙකෙන් ම මතු ව විත් පෙරමුණ ගෙන, බහුතරයක් විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ වෘත්තීය අභිමානයේත්, සමාජ වගකීමේත් අභිලාෂයන් පෙරට ගෙනෙනු ඇතැයි යන්න ඔවුන්ට මග හැරී ගියේය. 

ඉන් පසු සිදුවුයේ කුමක්ද? ඔවුන්ගේ ගණන් බැලීම්වලට ප්‍රතිවිරුද්ධ ව අප සියලු දෙනා ම එක ම පොදු අරමුණක් වෙනුවෙන් පසු නො බැස ඉදිරියට ම යාම ය. අපි අපගේ අරගලයේ දී ඔවුන් සිහිනෙන්වත් නොසිතූ ලෙස අපගේ අදහස් සමාජ ගත කිරීමට සමත් වීමු. අධ්‍යාපනය සඳහා දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයෙන් 6% වෙන් කිරීම පිටසක්වලින් ගෙනා අදහසක් සේ පෙන්වීමට ගත් උත්සාහයන් පරාජය කරමින් අපි එයට මෙරට බුද්ධිමතුන්ගේ සහය දිනා ගැනීමට සමත් වීමු. විශ්වවිද්‍යාල දේශපාලනීකරණයට හා අධ්‍යාපනයට කරන රාජ්‍ය ආයෝජනය කපාහැරීමට එරෙහි ව අප ගෙන ආ ඉල්ලීමට හිටපු උපකුලපතිවරුන්, විශ්විද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසමේ හිටපු සභාපතිවරුන්, කීර්තිමත් මහාචාර්යවරුන් අප සමග එක පෙළට සිටගන්නා විට ඔවුන්ට සිටියේ හොඳක් නොහොඳක් නොබලා ඕනෑම දේකට ඔවුන් වෙනුවෙන් පෙනී සිටීමට සූදානම් නලින්-අමරසේකර දෙබානත් ඊයේ පෙරේදා “සන්ඩේ ඔබ්සර්වර්” පත්‍රය විසින්  “ප්‍රමුඛ ආර්ථිකවිද්‍යාඥයෙකු” බව සොයාගන්නා තුරු කිසිවෙකුත් ඒ බව දැන නො සිටි  ලලිතසිරි ගුණරුවන් වැනි කවට කථිකයන් දෙතුන් දෙනෙකුත් පමණි. මෙරට සිතන මතන මිනිසුන් අපගේ අදහසට සංවේදී වූ බවට ඇති හොඳ ම සාධකයක් වන්නේ  මෙරට විද්‍යුත් මාධ්‍ය හා මුද්‍රිත මාධ්‍ය විසින් අපගේ අරගලයට වෙන් කරන ඉඩ ප්‍රමාණයෙහි වෙනසයි. (ලංකාවේ ඡන්ද දිනන්නේ “නරඹන” ජනයාගේ ඡන්දවලින් මිස “කියවන” ජනයාගේ ඡන්දවලින් නො වේ. අප අතරමත්  ITN “නරඹන” ජනයා පිළිබඳ ප්‍රශ්නය කියා දෙයක් සාකච්ඡාවට ලක්වන නමුත් දිනමිණ  “කියවන” ජනයා යනුවෙන් ප්‍රශ්නයක් සාකච්ඡාවට ලක් නො වන්නේ මේ නිසා ය. දිනමිණ විකිනෙන්නේ නැති බව චිරප්‍රසිද්ධ කරුණකි. “නරඹන” ජනයාගේ ඡන්ද බලය ප්‍රබල වුවත් දිගුකාලීනව ගත විට ඡන්දය දීම පිළිබඳ ඔවුන්ගේ අදහස නිර්මාණය කරන්නේ “කියවන” ජනයා ය. මේ නිසා තමන්ට වැඩි ප්‍රමාණයක් මිනිසුන් ඡන්දය දී ඇති නිසා අපගේ අරගලය පොඩි පට්ටම් කිරීමට ජනවරමක් ලැබී ඇතැයි යමෙකු සිතනවා නම් අපට එයට කියන්නට ඇත්තේ තේරන භාෂාවෙන් නම් “මෝඩ චූන්” කියා ය.  ) මේ සිතන මතන මිනිසුන්ට ආසන්න ඡන්දයක දී එතරම් දෙයක් කළ නොහැකි වුවත් ඔවුන්ගේ බලපෑම ප්‍රබල ය. අනෙක් අතට අපි 6% ඉල්ලීම මෙරට ශිෂ්‍ය පරපුරේ සටන් පාඨයක්  බවට පත් කරන්නට සමත් වීමු. අප පරාජය කරන්නට ඔවුන්ට නො හැකිය. එසේ කිරීමට ඔවුන් කුමනාකාරයකින් හෝ සමත් වුව ද අපි අපගේ අදහස සමාජයේ යළි යළිත් ලියලන සමාජ ඉල්ලීමක් ලෙස දැනටමත් සමාජගත කොට ඇත්තෙමු.

ප්‍රතිපත්ති සම්පාදනය දේශපාලකයන්ට සින්නක්කර ලියා දී ඇති දෙයක් නිසා අපට ඒ කලාපයට ඇතුළු නොවෙන්නැයි කියූ ගොඩවෙදුන්ගේ වංචාකාර මුසා බස් පැරදවීමට අපි සමත් වීමු. බලයේ නො සිටින තත්වයක දී වුවද මෙරට විපක්ෂනායකවරයා 6% ඉල්ලීම පිළිගැනීම  මගින්  ගොඩවෙදුන්ට නිසි පිළිතුරක් ලැබුණි. අනෙක් අතට වැඩි ඡන්දයෙන් බලයට පත්වූ රජයකට වුව එම  රටේ මිනිසුන් සිය ඉරණම තීරණය කිරීමේ පූර්ණ වරමක් දී ඇතැයි යන අදහස අපි අභියෝගයට ලක් කළෙමු. සමාජයට බලපාන පොදු කරුණුවල දී පුරවැසියාට මැදිහත්වීමට ඇති අයිතිය පිළිබඳ පණිවුඩය අපි සමාජයට ගෙන ගියෙමු.  තමන් සර්ව බලධාරී වන හෙයින් ඕනෑම දෙයක් කිරීමට බලය ඇතැයි සිතන අනභියෝගී බලාධිකාරයකට අපි අභියෝග කළෙමු. ඒ ඉදිරියේ  දණ නො නැමුවෙමු.

එපමණක් නො වේ. අපගේ අරගලය සෙසු වෘත්තීය සමිති හා සංවිධාන අතරට ගෙනයාමටත් ඔවුන්ගේ සක්‍රිය සහයෝගය දින ගැනීමටත් අපි සමත් වීමු. අධ්‍යාපනය වැනි කරුණක් අරබයා මෙතරම් පුළුල් වෘත්තීය සමිති සහයෝගිතාවක් ලංකාවේ මෑත කාලින ඉතිහාසය තුළ ගොඩනැගී නැතැයි කිවහොත් නිවැරදි යයි සිතමි.

මෙතෙක් ශේෂ පත්‍රය මෙබඳු ය. වියරු ප්‍රතිචාර එනිසා ය. කලබල වී ඇත්තේ ඔවුන්  ය. ඔවුන්ට හැමදාමත් අභියෝගය වූයේ අපගේ එකමුතුභාවය යි. මේ වියරු ප්‍රතිචාරවලට ද එක ම පිළිතුර එයයි.  මෙරට විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරයා පිළිබඳ ව සාධනීය ප්‍රතිරූපයක් සිතන මතන මිනිසුන් තුළ තහවුරු කරන්නට අපට හැකිවී තිබේ. ඔවුහු අප දෙස බලා සිටිති.  දැන් අපගේ අරගලය හුදු වැටුප් අරගලයක්වත්, වෘත්තීය අභිමානය පිළිබඳ අරගලයක්වත්, අධ්‍යාපනයට කරන රාජ්‍ය ආයෝජනය  වැඩි කරගැනීමේ අරගලයක්වත්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය  පිළිබඳ අරගලයක්වත් පමණක් නො වේ. දැන් එය මානව අභිමානය පිළිබඳ අරගලයකි. අප “මහජනයා” දිනා ගෙන නැති බව ඇත්තක් විය හැකි වුවත් මහජනයා වෙත පණිවුඩ ගෙනයන්නන් දිනාගැනීමට අපි සමත් වී සිටිමු;  ඔවුන්ගේ බලාපොරොත්තුව බවට පත් වී සිටිමු. අපගේ ශක්තිය ගැන අප ම අවත්කසේරු කර ගැනීම මේ මොහොතේ සිදු කරන බරපතල ම වරද යි. අප වටා "මහා ජන " පවුරක් ගොඩනැගී නැති වන්නට පුළුවන. එහෙත් මහා ජන පවුර ගොඩනගන බලවේග අපවටා පෙළ ගැසී අවසන් ය. 
අදහස් පරාජය කළ හැක්කේ අදහස්වලින් මිස බියගැන්වීම් හෝ ගැලරි කතාවලින් නො වේ. ඒවාට මාරුවීමෙන් ඔවුන් පෙන්නුම් කොට ඇත්තේ දැනටමත් අදහස් අතින් තමන් පරාජයට පත් ව ඇති බව ඔවුන් පිළිගෙන ඇති බවයි. අපි නො සැලී අපේ එකමුතුකමේ ශක්තියෙන් මේ ප්‍රචන්ඩත්වයට ද මුහුණ දෙමු. බලහත්කාරයෙන් වැඩට යොදවා මිනිසෙකුට කියා කාණුවක් කපා ගන්නවාක් මෙන් අපට කියා දේශන කරවා ගත නො හැකි ය. අප වෙනුවට වෙනත් සේවාවල මෙන් අදේශකයන් යොදවන්නට නො හැකි ය. ජුදාස්ලා අතලොස්සකට කළ හැකි දෙයක් ද නැත. වියරු වැටී ඇත්තේ මේ යථාර්තයට මුහුණ දීමට නො හැකිව ය. මේ මොහොතේ අවශ්‍ය වන්නේ දුවද්දී දැවීයාම්වලට හසු කර ගැනීමේ උපායන්ට හසු නොවී  සීරු මාරුවට අවශ්‍ය ඉතිරි ලකුණු ටික රැස් කිරීම යි.